Μια προσωπική εξομολόγηση για την «τυραννία της ποίησης» είναι το Δασύτονο Άγος, αδιάλειπτη, εναγώνια «ανάβαση στο όρος Βεντού» για ν’ αγναντέψει από απόσταση το τοπίο της ποίησης και να αναμετρηθεί «η ταπεινότητά της» μαζί του: «Ανεβαίνω κουβαλώντας τόνους υλικό / και μόλις φτάνω στην κορφή / ή θα λείπει ο Σταυρός ή θα τον φοβάμαι» (Η κρίση). Επίμονη στον μοναχικό της αγώνα, αμετακίνητα δοσμένη στην «εξουσία των λέξεων», πειθήνια στην «αδιάλλακτη πένα» –ένα παιχνίδι ψυχικής βασάνου, για να δει να διανοίγεται ως «τέλος» της διαδρομής το ηρωικό μανιφέστο της, απεύθυνση επικής βούλησης σε κάθε ποιητή: «Τολμήστε ποιητές / να ηχήσουν τα μελάνια σας / να σπάσουν τις σιωπές... Με ό,τι αθώο έμεινε / να χτίσουμε αλήθειες»
(Τολμήστε).